Człowiek utkany z potrzeb cz.2

Kiedy kobieta i mężczyzna wchodzą ze sobą w relację oblubieńczą, narzeczeńską czy małżeńską spotykają się ze sobą dwa światy złożone z różnorodnych potrzeb. Niektóre z nich są wspólne dla nich obojga (np. rozwoju relacji, oparcia, zaufania, bezpieczeństwa), inne z kolei są odmienne, charakterystyczne dla kobiety (np. potrzeba romantyzmu) lub mężczyzny (np. pochwały i aprobaty). Istnieje poza tym cała gama potrzeb związanych z temperamentem i charakterem. Bardzo ważne jest umiejętne dostrajanie tych aspektów osobowości, które nas różnią. Jeśli np. mężczyzna jest introwertykiem i jedynym miejscem odpoczynku jest dla niego zacisze domowe, to nie ma potrzeby uczestnictwa w ożywionym życiu towarzyskim. Jeśli zaś kobieta jest ekstrawertyczką i uwielbia spotkania z przyjaciółmi, najlepiej „ładuje swoje akumulatory”, gdy przebywa w towarzystwie. W takiej sytuacji potrzeby obojga małżonków są zupełnie odmienne i trzeba wiele cierpliwości, mądrości i wyczucia, aby dojść do sensownego kompromisu w kwestii spędzania czasu. Obie strony powinny wtedy nieco ustąpić, częściowo zrezygnować ze swoich priorytetów, by osiągnąć porozumienie.

Gdy w małżeństwie pojawiają się dzieci, wraz z nimi rodzą się zupełnie nowe priorytety, związane z opieką nad nimi. Potrzeby kobiety i mężczyzny, na jakiś czas, schodzą wtedy na dalszy plan, gdyż najważniejszym zadaniem staje się zaspokojenie potrzeb dzieci (karmienie, pielęgnowanie).

W relacjach jakie budujemy w naszych rodzinach wciąż zderzają się z sobą różne potrzeby kobiet, mężczyzn i dzieci. Niemal od najmłodszych lat uczymy się, że niektóre z naszych potrzeb są absolutnie niezbędne (np. zaspokajanie głodu), inne w niektórych sytuacjach należy odroczyć (np. rodzice opiekujący się niemowlęciem początkowo nie są w stanie porządnie się wyspać). Istnieje także cała gama potrzeb, które w relacji podlegają jakimś ograniczeniom i kompromisom (np. czas na budowanie bliskości wymaga rezygnacji z niektórych potrzeb towarzyskich). Udana relacja, szczęśliwy związek małżeński, to umiejętność zachowania równowagi pomiędzy „ja” i „my”, pomiędzy „my”, a światem zewnętrznym. Prawdziwa i mądra miłość pomaga znaleźć równowagę.